Het land van herrie

Amerikanen en regels… Het is niet altijd een even goede combinatie. De meeste regels zijn logisch en zorgen voor veiligheid, zoals niet door rood rijden, andere regels voorkomen ergernis, zoals opstaan voor moeilijk lopende mensen in de BART. Amerika heeft daarentegen ook een ongezonde hoeveelheid regels die duidelijk aangeven dat een groot deel van de mensen hier een IQ onder kamertemperatuur heeft. Zo mag je om de een of andere reden niet met een open mandje met brood over straat lopen in SF (echt waar) en is er nog een oude wet uit de 18e eeuw van kracht die het verbiedt om sinaasappels te eten in bad (explosiegevaar door de zuren in de vrucht in combinatie met badmiddeltjes, blijkbaar).

Maar de mooiste? Treinen zijn hier verplicht te toeteren voor het passeren van elke spoorwegovergang. En dan geen Fiat 500-claxon, maar een halve scheepshoorn die je op meer dan tien kilometer afstand nog hoort alsof er iemand naast je staat met zo’n vreselijke feesttoeter. De reden voor deze lumineuze wet is dat mensen hier blijkbaar stom genoeg zijn om de slagboom voor de spoorwegovergang te negeren, waardoor er regelmatig iemand verpulverd werd onder een trein. Dat vond men toch te gek worden en dus werden machinisten verplicht voor elke overgang eens lekker luid te laten weten dat ze eraan komen. Je zou ook voetgangersbruggen kunnen aanleggen, maar goed… Hier in Berkeley hebben we zeven overgangen en zoals je van Amerika zou verwachten, leven we in een 24 uurs-economie. Dat zorgt ervoor dat we bij een ongunstig staande wind de hele nacht treintjes kunnen tellen om in slaap te komen. En dat allemaal door een paar amoebe-breinen die waarschijnlijk nu dan wel gered worden van een platte dood onder een trein, maar waarschijnlijk morgen besluiten een haai te gaan knuffelen, hun kat wassen in de wasmachine en laten drogen in de magnetron of in 2020 opnieuw op Trump stemmen. Of zal deze laatste uitspraak mijn kansen op een werkvergunning beperken?

De treinen zijn niet het enige dat herrie maakt; ook in het verkeer speelt geluid een belangrijke rol. Niet alleen zijn de sirenes van de hulpdiensten zo luid dat je ze twee blokken verder hoort alsof ze naast je rijden, wat vooral handig is als je denkt dat ze vlak achter je zitten en je plaats wil maken, maar ze dus twee straten verderop blijken te rijden. Ook het gewone verkeer gebruikt geluid om te laten weten wat ze willen. Ik heb nog nergens zo veel geclaxonneer (is dat een echt werkwoord of draait mijn oud-Nederlands-leraar zich nu om in zijn… achter zijn geraniums?) gehoord als hier. En dan heb ik het nog niet over de geluidsboxen in sommige auto’s die je ramen letterlijk doen trillen. Maar dat laatste komt waarschijnlijk door de IKEA-kwaliteit gebouwen die ze hier hebben. Als het eerste de beste Taylor Swift-liedje de ramen al laat trillen, wat doet een 6.6-aardbeving er dan mee?

Zelf probeer ik me aan te passen aan mijn nieuwe land en ook bij te dragen aan de decibel-gekte door een van de vele lokale Classic Rock-zenders op te zetten. Elke vijf minuten dezelfde geestdodende reclames aangevuld met geweldige muziek, met in sommige gevallen guilty pleasures die je in Nederland amper op de radio hoort. Nummers van Journey, Boston en natuurlijk Pour Some Sugar On Me van Def Leppard, volgens Amerikanen het meest foute nummer ooit gemaakt, al zullen ze daar anders over denken als ze het complete oeuvre van Gerard Joling hebben gehoord. Gewoon lekker muziek luisteren, zonder dat iemand komt klagen of het wat zachter kan. Leven in een land van herrie heeft ook zijn voordelen.

Om aan alle herrie en drukte te kunnen ontsnappen, zoek ik regelmatig een bankje op in het park naast de universiteit. Omringd door een stel reuzen van Redwoods wordt het geluid van de straat een beetje gedempt, maar dat is niet het enige voordeel van die bomen. De wortels drukken het geasfalteerde voetpad enigszins omhoog, waardoor er een bijna onzichtbare drempel is ontstaan, waar elke dag weer een paar mensen overheen struikelen. Noem me een eikel, maar diep van binnen vind ik dat toch best grappig om te zien. Na drie dagen viel het me pas echt op en toen ben ik gaan analyseren wie van de nietsvermoedende voorbijgangers de meeste kans heeft om met zijn hoofd op het asfalt te kwakken. Dat zijn dus dingen waarmee je jezelf gaat vermaken als je al vier maanden werkloos bent, denk ik… Ik wil niet zeggen dat het aan afkomst ligt, maar het grootste deel van de struikelaars is Aziaat. Ik wil ook niet zeggen dat het komt doordat Aziaten bijna allemaal sloffen in plaats van grote mensen-voetstappen te zetten, maar als ik ooit een schoenzoolreparatiebedrijf ga beginnen, dan doe ik dat in Tokyo. Ik zou mensen natuurlijk kunnen waarschuwen voor de drempel, maar dat komt te veel in de buurt van werken en dat mag van de overheid nog niet.

Als ik verveeld begin te raken, loop ik weer terug naar ons appartement. Om mijn reputatie te behouden, zal ik niet zeggen hoe vaak ik zelf nog over die hobbel struikel, ook al heb ik vlak daarvoor bijna non-stop in de gaten gehouden wie er allemaal overheen valt. Gevaarlijk ding, ze zouden er eigenlijk wat aan moeten doen. Zodra ik mijn werkvergunning binnen heb en andere bezigheden kan zoeken, ga ik er zeker melding van maken… Denk ik.